بهترین آثار سینمای کره جنوبی در هزاره جدید + عکس و پرسش و پاسخ

معرفی فیلم‌های موفق‌ترین سینمای غیرانگلیسی‌زبان این سال‌ها

سینمای کره جنوبی بیشتر به خاطر خشونت بی‌پرده و هولناک فیلم‌هایش شناخته می‌شود. خشونتی که به خاطر آن می‌توان بسیاری از آثار این کشور را در لیست فیلم‌های تکان دهنده پایان سال منتقدین پیدا کرد. پیشوای سینمای کره جنوبی هنوز و هم‌چنان پارک چان-ووک (Park Chan-wook) است. موفقیت‌های بین المللی این کارگردان بود که راه را برای فیلمسازانی مثل خودش باز کرد، کارگردانانی که فیلم‌هایشان در چارچوب ژانری خاص قرار می‌گیرد و مخاطبان اصلی‌ فیلم‌هایشان فستیوال‌های شناخته شده‌اند.

بنابراین، با اینکه بونگ جون-هو (Bong Joon-ho) و کیم جی-وون (Kim Jee-woon) از هم عصران پارک هستند و هر سه تقریباً همزمان وارد دنیای سینما شدند؛ پارک فیلم‌سازی است که کالت فیلم‌های کره جنوبی با او شکل گرفت. به عبارتی دیگر او الهام بخش یک نسل است. پارک چان-ووک، کیم جی-وون و بونگ جون-هو، فیلمسازانی هستند که سینمای کره جنوبی را احیا کردند و آن‌ را نه تنها در فستیوال‌ها بلکه در گیشه‌های جهانی به موفقیت رساندند.

فیلمسازان صاحب سبکی مثل لی چانگ‌دونگ (Lee Chang-dong)، کیم کی‌دوک (Kim Ki-Duk)، هونگ سانگ‌سو (Hong Sang-soo) و ایم کوون تاک (Im Kwon-Taek) به خاطر کارگردانی استادانه‌ی خود در جشنواره‌های معتبر بارها مورد تحسین قرار گرفته‌اند. آن‌ها در این مسیر جایگاهی خدشه‌ناپذیر برای خود ایجاد کرده‌اند. سینمای کره جنوبی تعادلی بین جریان اصلی سینمای معاصر و فیلم‌های هنری که سینمای جهان را شکل می‌دهند، پیدا کرده است. در اینجا لیست کاملی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی در قرن بیست و یک تهیه کرده‌ایم.

Hope (۲۰۱۳)

«امید» براساس پرونده‌ای واقعی و هولناکی است که در سال ۲۰۰۸ در کشور کره جنوبی رخ داد و خشم مردم را برانگیخت. خانواده‌ای دوست‌داشتنی زندگیشان پس از اینکه دختر هشت ساله‌شان (سو-وون) تا سر حد مرگ مورد ضرب و شتم و تجاوز قرار می‌گیرد؛ به طور کامل تغییر می‌کند. سو-وون از این وحشیگری غیرانسانی جان سالم به در می‌برد، اما این عمل وحشتناک زخم روحی و عاطفی عظیمی به او و خانواده‌اش وارد می‌کند.

این فیلم با واقعیت فاصله زیادی دارد. سفر سو-وون در یافتن خود و بازگشتن به زندگی، شما را سرشار از امید می‌کند؛ حتی با اینکه فیلم هرگز به عمیق ترامایی که او از آن گذر کرد نمی‌پردازد.

Pieta (۲۰۱۲)

آیا می‌توانید از سایه‌ی سیاه گذشته‌ی خود فرار کنید؟ چه فردی بی‌اخلاق باشید و چه قربانی شرایط، آیا هنوز امیدی برای شما وجود دارد؟ کیم کی-دوک (که با فیلم «بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار» شناخته می‌شود) اغلب از طریق فیلم‌هایش تفسیرهای کوتاه اما قابل توجهی درباره‌ی طبیعت انسان ارائه می‌دهد.

در حالی که فیلم «بهار، تابستان، پاییز، زمستان … بهار» تفسیر او از زندگی به همراه تمام عناصر مهم آن بود، از طریق «پی‌یتا» (피에타) داستان یک نزول‌خوار را روایت می‌کند که خونسرد و بی‌رحم است. بدون ذره‌ای رحم نسبت به بدهکارانش. او نه به آن‌ها وقت بیشتری می‌دهد و نه آن‌ها را می‌کشد، بلکه آن‌ها را فلج می‌کند.

نزول‌خوار زندگی این افراد را به شدت دردناک می‌کند. عدم وجود حس پشیمانی یا دلسوزی نسبت به قربانیانش، تصویر بسیار سردی از این شخصیت برای ما می‌سازد.

او تنها و افسرده است و این موضوع در یکی از صحنه‌های اصلی فیلم کاملاً مشخص است. اما زندگی به او اجازه نمی‌دهد به این شکل ادامه دهد. زن مرموزی وارد زندگی‌اش می‌شود و او را رها نمی‌کند. به مرور زمان او حضور این زن در زندگی‌اش را می‌پذیرد و با خود فکر می‌کند که شاید هنوز برای فردی مثل او امیدی باشد.

فیلم Pieta به کارگردانی کیم کی‌دوک نگاهی تکان‌دهنده به وجود انسان است. این اثر به تصویر می‌کشد که چه‌گونه عشق شروع تمام چیزهای خوب و بد زندگی است. البته این موضوع که عشق اغلب می‌تواند موجب درد و انتقام شود نیز در فیلم به تصویر کشیده می‌شود. این اثر فیلمی نیست که با تماشای آن سرحال شوید. با وجود نکته‌ی مهمی که در انتهای فیلم مشخص می‌شود، باز هم بغضی در گلوی بیننده ایجاد می‌شود که از بین نمی‌رود.

Thirst (۲۰۰۹)

پارک چان‌ووک توئیست جدیدی را به داستان خون‌آشام‌ها با گونه‌های تیز و دندان‌های نیش بلندشان اضافه می‌کند. داستان غافل‌گیر‌کننده‌ی خون‌آشام‌های جالب این کارگردان کره‌ای به طرز عجیبی قابل هضم است، حتی اگر نحوه به وجود آمدن آن‌ها مشابه با داستان‌های پریان باشد.

«عطش» به کارگردانی پارک چان‌ووک مملو از ایده‌های مبتکرانه و شخصیت‌پردازی‌های دقیق است؛ در مواقعی فیلمش خشن و شوم می‌شود که در فیلم‌های او چنین چیزی معمول است. داستان‌های او گاهی اوقات در یک تندبادی از خواسته‌های خودخواهانه شخصیت‌های گیر می‌کنند و این مسئله ممکن است بیننده را کمی آشفته کند.

شخصیت‌های او لایه‌های متفاوتی دارند و پارک چان‌ووک موفق می‌شود به آن‌ها بُعد احساسی بدهد. او فضایی از مناقشات اخلاقی را بین دو شخصیت کاملاً متفاوت به وجود می‌آورد، دو روحی که به خاطر احساس تنهایی و بیگانگی به یکدیگر نزدیک می‌شوند.

The Host (۲۰۰۶)

درام هیولایی بونگ جون-هو به نام «میزبان» در ظاهر، فیلمی ترسناک درباره‌ی یک هیولای لزج است که در کرانه‌ی رودخانه‌ی هان وحشت به پا می‌کند. این اثر بیشتر از هر چیزی انتقادی ظریف، اما تند از هیستری جمعی، بوروکراسی مربوط به درمان و مسائل بهداشتی، مصرف گرایی و آلودگی است.

در فیلم بخشی از موضوعاتی که به آن اشاره کردیم توسط داستان خانواده‌ای از هم پاشیده‌ و در پوشش یک فیلم هیولایی به تصویر کشیده شده، بدون اینکه در فیلمنامه اختلالی ایجاد شود. یکی از بزرگترین دستاوردهای بونگ جون‌هو این است که در حین غم‌‌انگیزترین صحنه بیننده را به خنده می‌اندازد، و او در «میزبان» نیز این کار را با موفقیت انجام می‌دهد.

On the Occasion of Remembering the Turning Gate (۲۰۰۲)

یکی از اولین آثار هونگ سانگ‌سو، «کشف زندگی»، دارای روایتی غنی، جذاب و پر از احساسات پیچیده است که یک بازیگر حرفه‌ای جوان را در شوک فرو می‌برد.

گیونگ سو در مسیر دیدار با یکی از دوستانش با دو زن به صورت متوالی قرار می‌گذارد. هر دو داستانِ عاشقانه در هماهنگی با برخی از وقایع داستان قرار می‌گیرند، اما آنچه آن‌ها را از هم متمایز می‌کند، نتیجه‌ی آن‌هاست. هونگ سانگ‌سو با استفاده از ترفندهای معمولش که به طور موثر در بیشتر فیلم‌هایش قابل رویت است، موشکافانه احساسات بیننده را قلقلک می‌دهد.

Il Mare (۲۰۰۰)

لی هیون‌سونگ، با ظرافت داستان عاشقانه‌ی «عشق بدون زمان» را با تصاویری قدرت‌مند و در عین حال مینیمال ترکیب می‌کند. او هر فریم را با نماهایی به وسیله‌ی فوکوس‌های نرم، خیره‌کننده و ایده‌آل نقاشی می‌کند. بدون اینکه در دیالوگ‌های سنگین غرق شود، با به تصویر کشیدن کنجکاوی واضح شخصیت‌ها داستان را زنده نگه می‌دارد.

دو فرد با مشکلات خاص خود، از طریق صندوق نامه‌ای در Il Mare (نام خانه‌ای کنار برکه) با یکدیگر صحبت می‌کنند، اما هر کدام در زمانی دیگر هستند. شاید این ایده مسخره به نظر برسد، اما شکلی که شخصیت‌های داستان بدون دخالت، دردهای یکدیگر را درمان می‌کنند و درگیر کلیشه‌های ژانر عاشقانه نمی‌شوند، واقعاً زیباست.

هالیوود نتوانست در برابر جذابیت این فیلم مقاومت کند و در سال ۲۰۰۶ این اثر را با عنوان «خانه‌ای روی برکه» با بازی کیانو ریوز و ساندرا بولاک بازسازی کرد.

New Word (۲۰۱۳)

درام گانگستری پارک هون‌جونگ به نام «دنیای جدید» نگاهی است شخصیت‌محور درباره‌ی عملکرد درونی سندیکای جنایی کره جنوبی. پس از مرگ رئیس بزرگ مافیا در یک تصادف جاده‌ای، همه چیز شروع به فروپاشی می‌کند.

جا سونگ درمانده (لی جونگ جه)، یک پلیس مخفی بی‌حوصله است که هشت سال پیش در سندیکا نفوذ کرد، اما وقتی راهی برای خروج پیدا نمی‌کند وفاداری‌اش نسبت به پلیس زیر سوال می‌رود. این اثر در میان قلمرویی در حال فروپاشی، با درامی شبیه به نمایشنامه‌های شکسپیر و در فضایی پر از خیانت و وفاداری‌های کم‌دوام، روایتش را گسترش می‌دهد.

«دنیای جدید» در سکانس‌هایش شباهت زیادی به «امور دوزخی» دارد، اما پارک هون‌جونگ رویکردی انسان‌گرایانه را در به تصویر کشیدن شخصیت‌ها اتخاذ می‌کند. مخصوصاً آن دسته از گانگسترهایی که احساس تهدید می‌کنند. البته این بدان معنا نیست که «دنیای جدید» فاقد سکانس‌های اکشن دلهره‌آور و لحظات هیجان‌انگیز باشد.

The Dark Figure of Crime (۲۰۱۹)

«جرم‌ پنهان» یک فیلم جنایی پراحساس است که هم می‌توان آن را اثری شخصیت‌محور خواند که خوی شیطانی انسان را زیر ذره‌بین می‌برد؛ هم درامی راجع‌به امید در دنیایی تاریک و افسرده.

وقتی یک قاتل سریالی به نام ته اوه خونسردانه به جنایتی گزارش نشده در گذشته اعتراف می‌کند؛ زندگی هیونگ مین به یک بازی تعقیب‌وگریز تبدیل می‌شود.

نقش‌آفرینی دستِ کم گرفته شده و متعهدانه‌ی کیم هیونگ مین (یون سوک) به شخصیت عمق خاصی می‌بخشد و تمامی کلیشه‌ها حول «کارآگاه بودن» را از بین می‌برد. فیلمبرداری با نور کم هوانگ کی‌سوک حس غم‌انگیزی را به این درام متروک القا و اضافه می‌کند، که یادآور روشی است که کیم هیونگ‌کو در «خاطرات یک قتل» از آن استفاده کرد.

یون سوک در مقام کارگردان و بازیگر، شهر درخشان در شب را در مقابل تاریکی جنایتی که اتفاق افتاده قرار می‌دهد. پارانویای ایجاد شده ما را به عمق روایت مبهم ته اوه می‌برد.

The Bow (۲۰۰۵)

«کمان» به کارگردانی کیم کی‌دوک اثری شخصیت‌محور راجع‌به دختری شانزده ساله است که یک دهه را در یک قایق گذرانده. این دختر تحت سرپرستی پیرمردی، با کمان چند منظوره زندگی می‌کند. او قصد دارد وقتی دختر ۱۷ ساله شد با او ازدواج کند. دختر یک دهه است که از تمدن دور بوده و پیامدهای روانی این کار در رفتار این شخصیت مشخص است.

زندگی مسالمت‌آمیز، معمولی و اعتماد بین آن‌ها زمانی که یک دانشجوی کالج جوان سوار قایقشان می‌شود؛ متزلزل شده. زمانی که دختر طعم آزادی درونی را می‌چشد، این شکاف بیشتر می‌شود. کیم کی‌دوک هرگز انگیزه‌اش را توضیح نمی‌دهد یا سعی نمی‌کند درگیری‌ها را حل کند، در عوض، او بی‌نقصانه با استفاده از سکوت و موسیقی آرامش‌بخش بیننده را به تأمل در مشکلات احساسی شخصیت‌ها دعوت می‌کند.

The World of Us (۲۰۱۶)

یون گِه‌اِن در مقام کارگردان، فشارهای درونی و بیرونی را که کودکان در کره‌ی مدرن با آن روبه‌رو هستند، بدون بهره‌جویی از ملودرام یا سؤاستفاده از احساسات مخاطب بررسی می‌کند. وقتی سان (چوی سو-این) که دائماً در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد، در تعطیلات تابستانی با جیا (سئول هی-این) تازه‌وارد ملاقات می‌کند، به نظرش می‌آید که بالاخره یک دوست پیدا کرده است.

وقتی وضعیت اجتماعی و مالی با رابطه‌ی دوستی که براساس نیاز بنا شده است تداخل پیدا می‌کند، این رابطه آسیب می‌بیند. این فشار به قدری مخرب می‌شود که عواقب آن در خارج از مدرسه نیز حس می‌شود. «دنیای ما» با روندی آرام، مینیمال و جذاب، تماشاگران را وارد روایتی می‌کند که ممکن است خودشان تجربه کرده باشند یا در دوران کودکی شاهد آن بوده باشند. بازی هر دو بازیگر کودک عالی و رئال است.

A Bittersweet Life (۲۰۰۵)

«زندگی تلخ‌وشیرین» اغلب به دو دلیل شناخته می‌شود: صحنه‌های اکشن تند تیز آن، که یکی پس از دیگری به تصویر کشیده می‌شوند و روایت منسجمی که تا تیتراژ پایانی اجازه نمی‌دهد نفستان بالا بیاید. شخصیت پردازی تأثیرگذار کاراکتر اصلی فیلم به ندرت مورد بحث قرار می‌گیرد. اما من معتقدم چیزی که صحنه‌های اکشن را ارزش‌مند می‌کند، بازی قدرتمند لی بیونگ‌هون در نقش سان وو است.

مردی که قبلاً هرگز عاشق نشده، ناگهان خود را در معرض احساسات عاشقانه‌ای می‌بیند که نمی‌تواند آن‌ها را قبول کند. چیزی که شیرینی را در زندگی تلخ سان وو به ارمغان می‌آورد، معشوقه‌ی رئیسش، هی سو (شین مین آه) است که در یک رسیتال موسیقی آهنگ می‌نوازد و نشان می‌دهد که زندگی سان وو چه‌قدر پوچ است. درک این پوچی او را به سمت مخالفت با رئیسش سوق می‌دهد و همین منجر به یک دشمنی خشونت‌آمیز می‌شود.

Scattered Night (۲۰۱۹)

«شب جدایی» فیلمی از سینمای کره جنوبی به کارگردانی کیم سُل و لی جیهیونگ داستان یک اتفاق ناگوار را روایت می‌کند. این اثر نگاهی صمیمی و درونی را از دید کودکان به تصویر می‌کشد. به خصوص از سوی کوچک‌ترین دختر به نام سومین. فیلم بدون اینکه هیچ احساسی را به زور به بیننده القا کند یا امید چاره‌ای را پیش روی آن‌ها بگذارد، داستان را توسط کودکان پیش می‌برد.

این فیلم تصویری پیچیده از یک خانواده در حال فروپاشی است که از نگاه سومینِ باهوش اما ساده‌لوح به تصویر کشید می‌شود. «شب جدایی» به اشتباه نمی‌افتد و برای معضلی عاطفی راه حل‌های منطقی و سرراست ارائه نمی‌کند.

Oasis (۲۰۰۲)

مایه‌ی خرسندی است که دو تا از دوست‌داشتنی‌ترین و بدیع‌ترین فیلم‌های رمانتیک قرن در یک سال اکران شدند: «عشق پریشان» (پل توماس اندرسون) و «واحه». شخصیت‌های اصلی این دو فیلم مردانی غیرمعمولی هستند که برای جلب همدردی، تسلیم محدودیت‌های خود نمی‌شوند.

هیچ‌کدام از این دو فیلم‌ساز هرگز سعی نمی‌کنند با دوست‌‌داشتنی کردن یا قهرمان‌ساختن شخصیت‌ها، مخاطبان خود را راضی کنند. آن‌ها هرگز شخصیت‌هایشان خود را به خاطر آنچه که هستند قضاوت نمی‌کنند و نقطه قوت فیلم در همین جاست.

«واحه» با آزادشدن هونگ جونگ‌دو (سُل کیونگ گو) پس از حبسی سه ساله (برای یک پرونده‌ی کتک‌کاری) از زندان آغاز می‌شود. خانواده‌ی او بدون اینکه به او خبر بدهند به مکان جدیدی نقل مکان کرده‌اند. او را نمی‌خواهند حتی برایشان مهم نیست که جونگ‌دو مرده است یا زنده. مادرش نسبت به حضور او بی‌تفاوت است.

هونگ جونگ‌دو از نظر اجتماعی خوب عمل نمی‌کند. چشمان درخشان و لبخند همیشگی روی صورتش می‌تواند فریبنده باشد. شما او را دوست دارید، اما اگر او را از نزدیک ببینید، احتمالاً فرار خواهید کرد.

او فاقد مهارت‌های اجتماعی و خانوادگی است. حتی پس از پذیرایی سرد و جواب صریح خانواده که در غیابش چقدر زندگی خوبی داشته‌اند؛ جونگ‌دو تکان نمی‌خورد و به خانواده می‌چسبد. انگار که نمی‌فهمد خانواده‌اش او را نمی‌خواهند.

زندگی او زمانی جالب می‌شود که با گونگ جو-هان (سوری مون) در دیدارش با خانواده‌ی مردی که به تصادف چند سال قبل کشته؛ ملاقات می‌کند. گونگ جو-هان از فلج مغزی رنج می‌برد. برادر و برادرزن گونگ جو-هان او را به آپارتمان جدیدی که برای یک فرد معلول در نظر گرفته شده است منتقل

آن‌ها که توسط خانواده‌هایشان رها شده‌اند، نادیده گرفته می‌شوند و مورد سؤاستفاده قرار می‌گیرند. لی چانگ‌دونگ به دنبال دلسوزی بیننده نیست، او شخصیت‌هایش را قضاوت نمی‌کند. «واحه» داستان عشق و لذت بین دو فرد کم‌توان و دارای معلولیت در جامعه‌ای پر از افراد تواناست.

I Saw the Devil (۲۰۱۰)

اگر خشونت اولدبوی، فیلم کالت سینمای کره جنوبی ، باعث می‌شد شکمتان پیچ بخورد، «من شیطان را دیدم» کیم جی‌وون باعث خواهد شد بخواهید دل‌ و روده‌تان را بالا بیاورید.

«من شیطان را دیدم» با بازی‌های قدرتمند، خشونت افسارگسیخته، فیلم‌برداری تاریک و موسیقی دلخراش اثری به شدت تاثیرگذار است. فیلم ترسناک و هیجان‌انگیز به کارگردانی جی‌وون کیم شاید یکی از ترسناک‌ترین فیلم‌های قرن بیست و یکم باشد.

Oki’s Movie (۲۰۱۰)

هونگ سانگ‌سو، فیلم‌ساز مستقل سینمای کره جنوبی ، از روشی اعصاب‌خردکن و طاقت‌فرسا اما بسیار جالب در به تصویر کشیدن مثلث عشقی فیلم خود استفاده می‌کند. این اثر یک متادرام خودارجاع است که با شوخ‌طبعی هوشمندانه و گیج‌کننده مزین شده است.

ابهامات، کنایه‌ها و شکاف بین تجارب زن و مرد در روایتی غیرخطی به تصویر کشیده می‌شود که هرج‌و‌مرج دردناک عشق را منعکس می‌کند. «فیلم اوکی» داستان درگیری ناراحت‌کننده اما عاشقانه‌ی یک کارگردان جوان رنجور به نام جینگو، استاد بالغ اما غیرقابل اعتماد به نام سونگ و هم دانشجوی او اوکی است.

Oldboy (۲۰۰۳)

«اولد بوی» از الماس‌های سینمای کره جنوبی که آثار مهیج سینمای این کشور را مورد توجه تماشاگران بین‌المللی قرار داد. «اولد بوی» به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های پیشگام در این ژانر شناخته می‌شود. فیلم دوم در «سه‌گانه انتقام» به کارگردانی پارک چان‌ووک یک سمفونی انتقام‌جویانه و پر از خشونت است. یک درام انتقامی عجیب‌و‌غریب که حاوی عقده‌ی ادیپ، زنای با محارم و سوسوی کم‌رنگ امید به وجود انسانیت است.

چیزی که به عنوان یک رویای سورئال شروع می‌شود، به یک کابوس هلاکت‌بار تبدیل می‌شود که ردپایی از داستان‌های کافکا نیز در آن دیده قابل مشاهده است.

مردی مست و مغرور به مدت چهارده سال زندانی و یک روز بدون هیچ توضیحی ناگهان آزاد می‌شود. و در اختیار او، تلفن همراه، پول و لباس‌های گران‌قیمت می‌گذارند.

او بدون هیچ هدفی در زندگی حرکت می‌کند. هدف او در نهایت به یافتن مردی تبدیل می شود که او را اسیر کرده بود. هدف او انتقام است. گرچه داستان انتقام در خط مقدم فیلم قرار دارد، اما داستان فرعی به همان اندازه جذاب است و پیدایش این ایده در ذهن زندان‌بان را دنبال می‌کند.

House of Hummingbird (۲۰۱۹)

«خانه‌ی مرغ مگس‌خوار» احتمالاً یکی از بهترین فیلم‌های سینمای کره جنوبی در سال ۲۰۱۹ است. بورا کیم در اولین فیلم بلند خود، داستانی صمیمی از یک دانش‌آموز کلاس هشتمی تنها و غریب در اواسط دهه‌ی ۹۰ میلادی را به تصویر می‌کشد. روند آرام فیلم که عامدانه است اجازه می‌دهد تماشاگران نگاهی دقیق به فرهنگ کره داشته باشند. فرهنگی که نقش زنان در جامعه را به حاشیه‌ می‌راند.

یونهی (پارک جی‌هو) سعی می‌کند با وجود خانواده‌ی ناکارآمد، آزار و اذیت‌ برادرهای قلدرش، در مدرسه زندگی‌اش را به دست بگیرد و در عین حال برای خود در جامعه جایگاهی پیدا کند. بورا کیم برداشتی صادقانه و تکان‌دهنده از جوانی ارائه می‌دهد؛ که با فیلمبرداری ماهرانه گوک هیون و اجرای قدرتمندی پارک جی‌هو تقویت می‌شود.

The Way Home (۲۰۰۲)

طرح داستان «به سمت خانه» آشناست و دارای عناصر احساسی است. یک مادربزرگ مهربان و لال (اول‌بون کیم) که از فن‌آوری‌های مدرن از جمله برق، لوله‌کشی آب و مرغ کنتاکی بی‌اطلاع است؛ او وقتی تابستانی را همراه با نوه‌اش در روستای خود می‌گذراند، قلب نوه‌ب نازک نارنجی‌اش را به دست می‌آورد.

وضعیت اقتصادی نه چندان مناسب باعث شده دخترِ مادربزرگ، سانگ وو را در روستا بگذارد تا خودش در شهر کاری پیدا کند. نویسنده و کارگردان جونگ‌هیونگ لی داستان را با چنان لطافت و محبتی به تصویر می‌کشد که همه چیز حس تازگی و طراوت می‌دهد.

کارگردان این فیلم از سینمای کره جنوبی ، از تمامی کلیشه‌ها دوری می‌کند و پیرامون شخصیت‌هایش ساختاری می‌سازد که داستان به دست احساسات درونی آن‌ها روایت شود و نه تفاوت‌های ایدئولوژیک و اقتصادی آن‌ها.

The Day He Arrives (۲۰۱۱)

این نکته که هونگ سانگ‌سو در فیلم‌هایش تجربیات شخصی‌اش را با خیال قاطی می‌کند چیز تازه‌ای نیست. «روزی که او رسید» می‌تواند احساسی‌ترین و اگزیستنشال‌ترین فیلم کمدی سینمای کره جنوبی باشد. فیلمسازی سست‌عنصر به نام سئونگ-جون (یو جون-سانگ) که چهار فیلم ساخته است؛ دیگر ایده‌ی جدیدی ندارد. او به سئول می‌رود تا با دوست منتقدش (کیم سانگ-جونگ) دیدار کند.

آن‌ها در روزهایی تکراری مثل فیلم «روز موش خرما» در یک بار دیدار می‌کنند، اما هر بار جو بین آن‌ها دچار تغییراتی می‌شود. آن‌های یکی از دوستان یونگ-هو را می‌بینند که معلم است، یک متصدی بار و یک هنرپیشه که به او قول نقشی در یکی از فیلم‌های سئونگ-جون داده شده بود. دیدارهای آن‌ها اکثراً بدون اتفاق خاصی است، همانطور که از فیلم هونگ انتظار می‌رود.

این بار شخصیت‌ها عمیق‌تر هستند. مکالمه‌ها راهی برای کنار آمدن با زندگی‌های خسته‌کننده و پر از بحران میان‌سالی آن‌هاست. حکمتی تلخ و شیرین در آن وجود دارد که همه چیز را عمیق‌تر می‌کند. با فیلمبرداری زیبا سیاه و سفیدش، «روزی که او رسید» عضو جدید و مناسبی به کارنامه‌ی هنری و تقریباً بی‌نقص هونگ سانگ‌سو است.

The Painted Fire (۲۰۰۲) به کارگردانی Im Kwon-taek

روایت گسترده، عمیق و تصاویر خارق‌العاده‌ی «وسواسی/آتش نقاشی‌شده»، فیلمی بیوگرافیک از سینمای کره جنوبی ، از زندگی و آثار یک نقاش کره‌ای قرن نوزدهمی به نام «جانگ سونگ ایوپ» الهام گرفته شده است. آتش هنری خودخواسته‌ی این هنرمند، او را به بزرگترین نقاش زمان خود تبدیل کرد. علی‌رغم نداشتن تحصیلات رسمی، که در آن زمان برای موفقیت در هر نوع هنری ضروری تلقی می‌شد.

او خبره‌های هنر را با نقاشی‌های سورئالش به خود مجذوب می‌کرد و هم‌زمان با مشکلات شخصی و بحران‌های هنری بی‌وقفه، آن هم در زمان تغییرات اجتماعی و فرهنگی بزرگ، دست به گریبان است. چوی مین‌شیک آسیب‌پذیری در هنر و سرسختی منحصر‌به‌فردی این شخصیت را به نمایش می‌گذارد و بهترین نقش‌آفرینی عمرش را به تصویر می‌کشد.

Parasite (۲۰۱۹)

هفتمین فیلم فوق‌العاده سرگرم‌کننده‌ی بونگ جون‌هو، زمانی که درام جنگی سم مندس «۱۹۱۷»، نامه‌ی عاشقانه‌ی کوئنتین تارانتینو به هالیوود «روزی روزگاری در هالیوود» و درام گانگستری مارتین اسکورسیزی «مرد ایرلندی» با بازی کهنه‌سربازان هالیوود: آل پاچینو، رابرت دنیرو و جو پشی را در اسکار ۲۰۲۰ مغلوب خود کرد؛ مسیر سینما را تغییر داد.

نه اینکه با این حرف نخل طلای فستیوال کن ۲۰۱۹ را فراموش نکنیم، اما بردن جایزه اسکار تاثیر وسیع‌تری داشت. بردی که مخاطبان را وادار کرد تا بر سد یک اینچی زیرنویس‌ها غلبه کنند. افراد ناآگاه به سینمای خارجی، به ویژه سینمای کره جنوبی ، به این آثار نیز توجه کنند. مردم را وادار کرد تا فراتر از فیلم‌های هالیوودی به دنبال سرگرمی بگردند.

«انگل» بهترین اثر بونگ جون‌هو نیست، اما از همان ابتدا فیلمی فوق‌العاده سرگرم‌کننده است. این اثری تجاری است اختلاف طبقاتی را نقد می‌کند و به راحتی بین ملودرام شکسپیری و هیجان هیچکاکی حرکت می‌کند.

Take Care of My Cat (۲۰۰۱)

نویسنده و کارگردان، جِنگ جه‌اِن، با این اثر، داستانی عمیق را از نقطه‌نظر شخصیت‌های متفاوت به تصویر می‌کشد. این فیلم نگاهی است زیرکانه به اختلاف طبقاتی و نابرابری اقتصادی که رفاقت بین پنج دوست را از دوران کودکی که در شهر صنعتی و بندری اینچئون زندگی می‌کنند؛ تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هه جو (یو وون لی) خودخواه، خودمحور و جاه‌طلب است که خوشبختی را در مادیات می‌یابد. او برای آینده‌اش برنامه ریزی کرده است و دوستانش جایی در آینده‌ی او ندارند. او از بالا به آن‌ها نگاه می‌کند و این بیشتر به خاطر این است که دوستانش شغل ثابتی ندارند. او به خصوص جی یونگ (جی یونگ اوک) را که می‌خواهد در خارج از کشور طراحی پارچه بخواند؛ نادیده می‌گیرد. پدر و مادر جی یونگ مرده‌اند و بحران مالی در خانه به او اجازه نمی‌دهد که ادامه‌ی تحصیل دهد.

هه جو بدون هیچ ملاحظه‌ای این موضوع را به جی یونگ یادآوری می‌کند. ته هی (دونا بائه) در این میان از همه بالغ‌تر و مهربان‌تر است. او برای پدر و مادرش کار می‌کند. او خانواده‌ی بزرگی دارد و ماندن در آن‌جا احساس خفگی به او می‌دهد. دوقلوهای همسان جدایی ناپذیر اون‌جو و بی‌ریو (یون شیل و یون جو لی) از زندگی خود در یک شهر کوچک راضی هستند. آن‌ها نسبت به وضعیت بد خود بی‌تفاوت هستند و هیچ برنامه‌ای برای آینده ندارند.

جه‌اِن، طرح داستان فیلم «مراقب گربه‌ام باش» را حول سه دورهمی می‌چیند تا شکاف در حال گسترش دوستی آن‌ها را نشان دهد، شکافی که قابل ترمیم نیست. او برای این کار از یک گربه کوچک استفاده می‌کند که جی یونگ در یک کوچه پیدا کرده بود و از دوستی به دوست دیگر منتقل می‌شود تا این چهار داستان از این طریق به یکدیگر مرتبط شوند.

Microhabitat (۲۰۱۷)

میسو (اسوم)، قهرمان اولین فیلم جئون گُوون، لذت‌های خود – ویسکی و سیگار – را به سقفی روی سرش ارجحیت می‌دهد. یک انتخاب غیرمعمول و غیرمنتظره. اما فیلم با چنان باور و دیدگاه تازه و تاثیرگذاری نوشته شده است که برخلاف تصور اولیه‌ی من که این انتخابی از سر احساسی بود، انتخاب میسو در فیلم قدرت‌مند و منطقی به نظر می‌رسد. نگاه بی‌علاقه‌ی میسو به زندگی و اولویت‌ها، شما را سوق می‌دهد تا به زندگیتان نگاه عمیق‌تری بندازید.

وقتی کرایه افزایش می‌یابد و سیگار و ویسکی گران می‌شود، میسو به کاناپه‌خوابی در اطراف سئول مشغول می‌شود. او به هر دوستی که ملاقات می‌کند یک سینی تخم مرغ هدیه می‌دهد. جئون گُوون با فیلم متفاوت خود در سینمای کره جنوبی که نام «خرده عادت/پرنسس کوچک» دارد؛ توجه ما را به فرهنگ و نحوه‌ی زندگی جامعه شهرنشین کره در برابر نحوه‌ی زندگی فقرا جلب می‌کند. او این کار را بدون ایجاد حس تحقیر یا ترحم انجام می‌دهد.

چیزی که میسو را جذاب می‌کند این است که او توانایی‌هایش را با مایحتاج مورد نیازش معاوضه می‌کند. او هر طور که می‌تواند به دوستانش کمک می‌کند تا به دوستانش، که احتمالاً خودشان بدهکار هستند، ضرری وارد نکند.

Mother (۲۰۰۹)

مادر را همیشه نماد عشق بی قید و شرط می‌دانند که می‌تواند بدون لحظه‌ای درنگ همه چیز را برای فرزندش فدا کند. «مادر» بونگ جون‌هو تلاش می‌کند تا در معضل عاطفی یک مادر قدم بگذارد و به واقعیت این عشق بی‌قید و شرط پی ببرد.

بونگ جون‌هو فیلم مهیج و معمایی غم‌انگیزی در مورد قتل یک دختر نوجوان کارگردانی کرده است. مظنون این قتل پسری است که مادرش (کیم هیه-جا) تحقیقات دست و پا شکسته‌ای را برای کشف مقصر واقعی آغاز می‌کند. تحقیقاتی که او را به دنیای پر از فریب و فساد اخلاقی پرت می‌کند. کیم هیه-جا از جان مایه می‌گذارد و با مهارت این نقش را ایفا می‌کند. یک نقش آفرینی‌ که تا مدت‌ها در ذهن شما باقی خواهد ماند.

Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring (۲۰۰۴)

نوشتن در مورد فیلمی که در روایت عمیق و گسترده‌ی خود انقدر درونی عمل کند، بسیار دشوار است. چه‌گونه می‌توان راجع‌به چیزی نوشت که زندگی را این‌قدر ماهرانه و موبه‌مو به تصویر می‌کشد، آن هم در پس زمینه‌ای از تغییر فصل‌ها؟

ما با یک صومعه‌ی کوچک بودایی آشنا می‌شویم، که برای خود دنیایی است. این صومعه روی یک قایق شناور در دریاچه‌ای وسط کوهستان قرار دارد. یک راهب پیر (اوه یونگ‌سو) در حال آماده شدن برای انتقال حکمت خود به یک راهب کودک (کیم جونگ‌هو) است، چرخه‌ی تکرار زندگی. ما شاهد رشد زندگی در پس زمینه‌ی چهار فصل هستیم، عواطفی که دائماً در حال شکوفایی هستند.

Moonlit Winter (۲۰۱۹)

لیم ده‌هیونگ، در فیلم دوم خود «به یون‌هی»، پس از به تصویر کشیدن رابطه‌ی پدر و پسر در اولین فیلمش به نام «کریسمس مبارک آقای مو» (۲۰۱۶)، تمرکز خود را بر روابط نه چندان خوب یک مادر و دختر معطوف می‌کند. لیم از داستانی مرسوم از یک رابطه‌ی متزلزل که به سمت آشتی‌کنان می‌خزد استفاده می‌کند. با این حال، این تنها سرابی است که فیلمساز می‌خواهد از طریق آن، با مسئله‌ای حساس‌تر و بحث برانگیزتر در جامعه کره مقابله کند.

کیم هی‌آئه نقش زنی میانسال را بازی می‌کند که رازی را در دل خود پنهان کرده، رازی که او را از درون می‌خورد و متعاقباً منجر به طلاق و زندگی‌ای تلخ می‌شود. سایه‌های شوم گذشته زمانی که به‌طور تصادفی دخترش نامه‌ای برای او می‌خواند، باری دیگر به او حمله می‌کنند.

روایت فیلم آرام و با طمانینه جلو می‌رود و با چنان وضوحی درد و اندوه را به تصویر می‌کشد که بیننده را در سیاه چاله‌ای از مالیخولیا می‌اندازد. فیلمی ار سینمای کره جنوبی با غمی فزاینده که فراموش کردن آن کار راحتی نخواهد بود.

The Handmaiden (۲۰۱۶)

«ندیمه» همه‌ی این چیزها را یک‌جا در دل خود دارد: یک درام تاریخی و رمانتیک جذاب، اثری احساسی و روان‌شناختی، تفسیری گسترده راجع‌‌به اشغال کره توسط ژاپن در دهه‌ی سی میلادی، یک داستان کلاهبرداری که در آن، کلاه کلاهبردار به باد می‌رود و بیش از هر چیز، «ندیمه» یک اثر سینمایی کامل و تنش‌زا است که روایتی از عشق، فریب و آزادی زنان را توسط تصاویری بدیع به تصویر می‌کشد.

این یک اثر استادانه از پارک چان‌ووک است؛ زیرا او مخاطبان خود را در مقابل یک پازل بزرگ قرار می‌دهد که تکه‌های آن همه جا پخش شده. او مخاطبانش را مجبور می‌کند که هر عملی را زیر سوال ببرند، از برخی از سوال‌هایشان بترسند و به صورت بسیار عجیب و تاریکی، به بعضی از آن‌ها بخندند.

Burning (۲۰۱۸)

«سوختن» داستان معمایی، خیره کننده، مبهم و پر از چرخش‌های ناگهانی است. این فیلم اثری خوش‌ساخت با فیلمبرداری ماهرانه و کنترل کامل روی فیلمنامه است. کنترلی که از شخصیت‌پردازی قوی فیلم مشخص است.

بزرگ‌ترین دستاورد «سوختن» در روایت کنترل‌شده‌اش نهفته است که با تکیه بر نشانه‌های بصری به بیان تنش میان شخصیت‌ها می‌پردازد. خشم، اندوه، عشق و حسادت هرگز به صراحت در این فیلم بیان نمی‌شوند. در عوض، آن‌ها در سکوت‌های ناراحت کننده خودشان را بروز می‌دهند و با موسیقی ناراحت کننده کیم داو-ون تقویت می‌شوند.

Treeless Mountain (۲۰۰۸)

«کوه بدون درخت» فیلمی نافذ و مینیمالیستی است که برای یافتن حقیقت در روایت و شخصیت‌هایش، هوشمندانه از احساسات‌گرایی اجتناب می‌کند. داستان درباره دو دختر بی‌گناه به نام‌های جین (۷ ساله) و خواهر کوچکترش بین است که مادر پریشانشان، این دو را به عمه‌‌شان می‌سپارد؛ تا بتواند با شوهر علافش آشتی کند.

در یکی از صحنه‌ها، عمه (می هیانگ کیم) بین ۵ ساله را به خاطر ادرار کردن در رختخواب سرزنش می‌کند. دختر چند بار ادعا می‌کند که در رختخواب ادرار نکرده است. این خواهر بزرگتر ۷ ساله او جین است که رختخواب را خیس کرده است، اما جین از خجالت ساکت باقی می‌ماند و تنها نگاه می‌کند.

هر فیلمساز دیگری می‌توانست فضایی را برای درگیری‌های دراماتیک ایجاد کند تا با بین همدردی کند، اما نویسنده و کارگردان کیم، هرگز این موضوع را بازنگری یا سوءتفاهم را حل نمی‌کند. «کوه بدون درخت» هرگز پاسخ آسانی به مخاطب ارائه نمی‌دهد. و فیلم‌سازش هرگز ساده‌لوحی پاک دو کودک را فدای روایتی خطی نمی‌کند.

بنابراین یونگ کیم داستان دلخراشش را شبیه به درام‌های پیچیده اما ظریف اصغر فرهادی می‌سازد و از زیبایی و معصومیت بی‌عیب و نقص کودکان در آثار مجید مجیدی و جعفر پناهی الهام می‌گیرد.

Secret Sunshine (۲۰۰۷)

«آفتاب پنهان» اثری تزلزل‌ناپذیر است و همان‌طور که بیشتر با شین آئه مهربان و بردبار (جئون دو-یئون) آشنا می‌شویم، بیشتر احساساتمان ضربه می‌خورد. روایت منسجم لی چانگ‌دونگ مملو از شکست‌های عاطفی و روانی است که شین آئه در غم از دست دادن پسرش تجربه می‌کند.

صحنه آغازین فیلم سرنوشت شین آئه و پسرش را پیش‌بینی می‌کند. آن‌ها در وسط بزرگراه گیر کرده‌اند و در حین حرکت به میریانگ (به زبان چینی یعنی آفتاب پنهان، عنوان فیلم) به دنبال کمک هستند. او می‌خواهد پس از مرگ شوهرش زندگی تازه‌ای را در سرزمین مادری‌ همسرش آغاز کند.

زندگی ناآرام او زمانی که پسرش ربوده می‌شود و بعداً جسد بی‌جانش پیدا می‌شود، تبدیل به کابوسی بی‌انتها می‌شود. جئون دو-یئون به بهترین شکل ممکن در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کند. او در شصتمین جشنواره‌ی فیلم کن برنده‌ی جایزه بهترین بازیگر زن شد.

The King and The Clown (۲۰۰۵)