اشعار دیوانگی
سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم
گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم
بازگویم که عیان است چه حاجت به بیانم
هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر
که به دیدار تو شغل است و فراغ از دو جهانم
گر چنان است که روی من مسکین گدا را
به در غیر ببینی ز در خویش برانم
من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم
گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم
نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم
من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم
درم از دیده چکان است به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم
سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم
***
ای عاقلان دیوانگی خوش عالمی باشد به ما
گر عاقلی روزی دمار از دهر ما نتوان کشید …
عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی
خانه پردازست چون سیل فنا دیوانگی
ابر را خورشید تابان زود می پاشد ز هم
کی شود پوشیده در زیر قبا دیوانگی؟
***
شعر نو دیوانگی
خیسی چشمان من
از نم نم باران توست
درد من دیوانگی ها،
عشق درمان من است
قلب من اما
هنوزم بی سر و سامان توست
عاشقی ها ،
مهربانی ها همه یادش بخیر
***
ز شوق دیدنت
هر روز و شب دیوانه می گشتم
به گرد شمع جانت
همچو یک پروانه می گشتم
***
رسم دیوانگی
ز من پرس
که در ورق های کتاب لیلی،
مجنون شدم …
***
همچو ما دیوانۀ دیوانگی
نیست در افسانۀ دیوانگی
بهتر از خواب هزار و یک شب است
هر شب مستانۀ دیوانگی
واقف سرّ و رموز هست و بود
عارف فرزانۀ دیوانگی
چشمهای پُر فسون آن پری
کرده دل را خانۀ دیوانگی
می شود گلزار بر مجنون خویش
آتش ویرانۀ دیوانگی
رهبر ما رندی و آوارگی ست
منزل ما لانۀ دیوانگی
ما همه دلدادۀ مستی و حال
ما همه دردانۀ دیوانگی
می برد منصور را بر اوج دار
همّت مردانۀ دیوانگی
یا بخوان شعری ز دیوان جنون
یا بگو افسانۀ دیوانگی
مستی ما، ساز ما، آهنگ ما
بادۀ پیمانۀ دیوانگی
ما همه شوریدگان کوی دوست
ما همه دیوانۀ دیوانگی …
***
رفتم به محراب و دعا کردم خدایا!!
هر عاشقی دیدم” هوای بندگی داشت
منزل به منزل مست سودای جمالت
انگار دل تو با دلم بیگانگی داشت
من مانده ام تنهای تنها با خیالت
وقتی غزل با من سر دیوانگی داشت …
***
اشعار زیبای دیوانه شدن
چون قلم برداشته است از مردم دیوانه حق؟
از ازل گر نیست ترخان خدا دیوانگی
هر سرایی را به معماری حوالت کرده اند
خانه زنجیر را دارد بپا دیوانگی
***
مردانه
عاشقم باش
تا ببینی برای دیوانگی هایت
چقدر زنم
***
عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی
خانه پردازست چون سیل فنا دیوانگی
ابر را خورشید تابان زود می پاشد ز هم
کی شود پوشیده در زیر قبا دیوانگی؟
***
شعر در مورد دیوانه شدن عاشق
غمت در سینهء من خانه کرده ست،
فراقت خانه را ویرانه کرده ست.
در این ویرانهء بی بام و بی در،
نشیمن عاشقی دیوانه کرده ست.
***
تا دل نشود عاشق
دیوانه نمی گردد
تا نگذرد از تن جان
جانانه نمی گردد
گریان نشود چشمی
تا آنکه نسوزد دل
بیهوده بگرد شمع
پروانه نمی گردد
***
ز شوق دیدنت
هر روز و شب دیوانه می گشتم
به گرد شمع جانت
همچو یک پروانه می گشتم
***
رسم دیوانگی
ز من پرس
که در ورق های کتاب لیلی،
مجنون شدم
***
شعر دو بیتی عاشقانه دیوانه شدن
یارب دلم دیوانه شد مفتون صاحبخانه شد
امشب دل رسوای من دیوانه پیمانه شد
مست می نابش شدم در این خراب آباد دل
امشب دل شوریده ام آواره میخانه شد
***
همچو ما دیوانۀ دیوانگی
نیست در افسانۀ دیوانگی
بهتر از خواب هزار و یک شب است
هر شب مستانۀ دیوانگی
***
تو با بال پروانه من چه کردی!
ننوشیده از جام چشم تو مستم….
خماراست میخانه من چه کردی…
مگر لایق تکیه دادن نبودم…
تو با حسرت شانه من چه کردی…
***
رفتم به محراب و دعا کردم خدایا!!
هر عاشقی دیدم” هوای بندگی داشت
منزل به منزل مست سودای جمالت
انگار دل تو با دلم بیگانگی داشت
من مانده ام تنهای تنها با خیالت
وقتی غزل با من سر دیوانگی داشت
