سازمان بهزیستی تهران چند سال پیش اعلام کرد که سالانه ۱۰ الی ۱۵ درصد از دختران بین ۱۴ تا ۱۸ سال از منازلشان فرار می‌کنند. اما آیا می‌شود به این آمار اتکا کرد؟ آیا آمار دختران فراری در ایران واقعی است؟
دکتر حسن موسوی چلک - رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران گفت: معمولا آمارهای افراد آسیب‌دیده اجتماعی به واسطه ماهیت آسیب‌های اجتماعی چندان قابل اتکا نیست. چرا که افراد آسیب‌دیده عموما خود را معرفی نمی‌کنند و همچنین سیستم ثبت و شناسایی دقیقی برای شناسایی آنها وجود ندارد. در چنین شرایطی طبعا آمارهای واقعی با آمارهای رسمی سازمان‌ها، ارگان‌ها و نهادها اختلاف دارد و در مورد فرار هم همین است. حتی اگر مراجعی مثل نیروی انتظامی و سازمان بهزیستی یا اورژانس اجتماعی هم آماری ارائه می‌دهند براساس مراجعات افراد و دریافت خدمات از این نهادهاست. شما خودتان بهتر از من می‌دانید که همه افراد به این سازمان‌ها مراجعه نمی‌کنند. از طرفی حتی امکان تخمین زدن و رسیدن به یک عدد حدودی از تعداد دختران فراری وجود ندارد چرا که اصلا پایه آماری درستی در این‌باره در دسترس نیست.
این مددکار اجتماعی همچنین ادامه می‌دهد: باید قبول کنیم پدیده دختران فراری در جامعه ما وجود دارد که معلول عواملی است که سرجای خودشان باقی مانده‌اند؛ اعتیاد والدین، خشونت خانگی، فقر، بی‌سرپرستی، بدسرپرستی و... مگر از بین رفته است؟ هنوز عمده‌ترین دلیل فرار از خانه، همین عوامل‌اند که هنوز به قوت خود باقی‌اند.
دکتر چلک در ادامه با بیان اینکه تغییری که در سال‌های اخیر رقم خورد میزان آشنایی مردم با پدیده‌های اجتماعی است می‌افزاید: از سال۷۸ که اورژانس اجتماعی طراحی شد مردم کم‌کم با منابع اجتماعی مثل اورژانس اجتماعی آشنا شدند و متوجه شدند که می‌توانند در شرایط بحرانی با ۱۲۳ تماس بگیرند و خدمات دریافت کنند.
